تاثیر محدودسازی زمانی و سطح حرکتی بر دقت فضایی تکلیف سرعت-دقت فیتز هنگام حرکت با بخش‌های دیستال و پروگزیمال دست

مقدمه: ­هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر محدودسازی زمانی و سطح­حرکتی بر دقت­فضایی تکلیف سرعت-دقت فیتز هنگام حرکت با بخش­های دیستال و پروگزیمال دست بود. روش: روش اجرای این پژوهش از نوع نیمه­تجربی واز لحاظ هدف بنیادی بود. جامعه آماری دانشجویان دختر راست­دست 19 تا 28 سال بودند. نمونه به روش نمونه­گیری در دسترس 20 نفر انتخاب شد. داده­های این پژوهش به وسیله نرم­افزار ضربه­زدن به هدف که توسط محقق، ساخته شد، جمع­آوری شدند. ابزار مورد استفاده مشابه ابزار مورد استفاده در آزمایش فیتز بود و روایی آن توسط افراد خبره رفتار حرکتی مورد تأیید قرار گرفت. پایایی نرم­افزار به روش آزمون- باز آزمون واز طریق ضریب همبستگی پیرسون 89/0 به دست آمد. یافته­ ها: در بررسی بین تعداد ضربات به هدف سمت راست، در زمان­های محدود شده مختلف، اثر اصلی زمان محدود شده و تعامل بخش با زمان­های محدود شده، معنادار بود. همچنین در بخش پروگزیمال و دیستال در انجام حرکت در سطح افقی و عمودی، تغییرات زمان محدود شده، تاثیر معنی­داری بر تعداد ضربات درست به هدف سمت راست داشت. علاوه براین تعداد ضربات به هدف سمت چپ، در زمان­های محدود شده مختلف، اثر اصلی زمان محدود شده و تعامل صفحه حرکت با بخش نیز معنادار بود. دربخش پروگزیمال و دیستال در انجام حرکت در سطح افقی و عمودی، تغییرات زمان محدود شده، تاثیر معنی­داری بر تعداد ضربات درست به هدف سمت چپ داشت. نتیجه گیری: بنابراین هرچه زمان حرکت طولانی­تر باشد دقت حرکت بیشتر و پهنای مؤثر هدف کمتر است. دقت حرکت در بخش دیستال نسبت به بخش پروگزیمال بیشتر است. همچنین دشواری حرکت در سطح افقی از سطح عمودی کمتر است.